سفارش تبلیغ
صبا ویژن
صدای پای باران
وبلاگ ویژه ی بازتاب سفر مقام معظم رهبری به شهر مقدس قم

دل نوشته ها | گزارش | به استقبال رهبر | صدای پای باران
پنج شنبه 89/7/29 | 3:24 ص

مهدی قزلی
تجربه کمک می‌کند که آدم وقت تقسیم کار، راحت‌ترهایش را بردارد و سخت‌ترهایش را بگذارد برای دیگران! تقی قرار شد برود بالای ماشین خبرنگارها و حتما حسابی تیزی شاخه‌های قم را تجربه خواهد کرد. حامد و محمد هم قرار شد بین جمعیت باشند و مزه فشار و ازدحام را خواهند چشید. من هم قرار شد بروم حرم؛ که اصلا تعطیل بود و خالی. فقط تعدادی از علما قرار بود بیایند. این یک تقسیم عادلانه بود!
  
داخل حرم شدیم و با نشان‌دادن کارت‌هایمان رسیدیم به جایی که قرار بود رهبر بیاید و با علما سلام و علیکی بکند. محافظ گفت برویم کفش‌ها را بگذاریم در مسیر میدان آستانه (که قرار بود سخنرانی عمومی رهبر آنجا برگزار شود) و برگردیم. موقع رفتن، از کنار ضریح حضرت معصومه(س) رد شدیم و محافظ نگذاشت زیارت کنیم. ما که رد شدیم، بچه‌های دیگر یواشکی زیارت کردند؛ خلوت و خالی.
صحن قدیمی خالیِ خالی بود. آفتاب از شرق بلند شده بود و زاویه‌دار می‌تابید به چشم‌هایمان. صدای مردم از دورترها شنیده می‌شد که «دسته‌گل محمدی. به شهر ما خوش آمدی» و «الله اکبر. خامنه‌ای رهبر»
دلم برای شور و هیجان و ذوق مردم در مراسم استقبال تنگ شد. از تقسیم کار عادلانه‌ای که کرده بودیم، پشیمان شدم.
 
آن‌قدر خلوت بود صحن قدیمی که صدای بال‌بال‌زدن کبوترهای حرم شنیده می‌شد، همین‌طور صدای آب‌نمای وسط حوض. وقتی خواستیم برگردیم به مسجد بالای سر که علما می‌آمدند و یکی‌یکی می‌نشستند، باز هم از کنار ضریح حضرت معصومه(س) رد شدیم و این‌بار دیگر به حرف محافظ‌ها گوش ندادیم... چه زیارت خوب و البته کوتاهی.
http://farsi.khamenei.ir/ndata/news/10297/A/13890727_0110297.jpg
 
زیارت‌مان که تمام شد، یک روحانی گفت: «اینجا که الآن زیارت کردید، قسمت خواهران بود. دیگر معلوم نیست قسمت‌تان بشود از اینجا زیارت کنید!»
 
علما یکی‌یکی می‌آمدند و کفش‌هایشان را در کفش‌داری می‌گذاشتند و می‌رفتند مسجد بالای‌سر. هرکدام که وارد می‌شدند، به‌حسب قدر و منزلت علمی و اخلاقی که داشتند، عده‌ای برایش بلند می‌شدند و عده‌ای هم نیم‌خیز به احترام.
بعضی هم که ساکن قم نبودند، یا خوش‌سلیقه‌تر بودند، اول می‌رفتند زیارت می‌کردند ضریح خلوت از زائرین را. مثل آقای ری‌شهری، آقای مصباح، دکتر لاریجانی و...
 
جمع علما جمع بود. از نوه آیت‌الله بروجردی که خودش آیت‌الله است بگیر تا آقازاده‌های آیت‌الله گلپایگانی و آیت‌الله مرعشی نجفی و آیت‌الله بهجت و آیت‌الله فاضل و ...
ولش کنید. اگر اسم بنویسم و کسی جا بیفتد خوب نیست. خلاصه مسوولین و معاونین حوزه علمیه، مدرسین، فضلا، نمایندگان بیوت مراجع و... همه بودند.
یک آقای روحانی می‌گفت: «این جمع علمایی، فقط حول محور ولایت امکان داشت تشکیل بشود. و الا این آقایان، اختلافات علمی کم ندارند.»
 
علما از حدود ساعت 8 می‌آمدند و حدود ساعت 10 بالاخره آقای محمدی گلپایگانی آمد پشت تریبون و از علما معذرت‌خواهی کرد و دلیل دیرشدن برنامه را گفت؛ رهبر در میان استقبال و ازدحام مردم مانده. و این یعنی ازدحام، یعنی هیجان، یعنی شور مردم. لعنت بر تقسیم کار!
 
کم‌کم داشتیم نگران می‌شدیم که حدود ساعت 10:30 زمزمه آمدن رهبر زیادتر شد. پیرمردی که کلیددار به نظر می‌رسید و کلیدهای قشنگ و بزرگی در دست‌هایش بود، آرام قدم می‌زد. آقای محمدی گلپایگانی و آقای حقانی هم قدم می‌زدند. برنامه بیش از 40 دقیقه دیر شده بود. بالاخره رهبر را از پشت شیشه‌ها دیدم که بالای سر مزار آیت‌الله بروجردی ایستاد و فاتحه خواند و بعد داخل شد. پیرمرد کلید‌دار همه را خبر کرد که: «برای سلامتی آیت‌الله خامنه‌ای صلوات»
http://farsi.khamenei.ir/ndata/news/10297/A/13890727_0910297.jpg
 
رهبر بعد از زیارتی کوتاه و دو رکعت نماز، رفتند سراغ حضرات علما. از همان ورودی با همه سلام و علیک رودررو کردند و کل مسجد بالاسر را چرخیدند. اول کار، حیا مانع بود، ولی کم‌کم که جو صمیمی مجلس برای حضرات معلوم شد، جلو رفتند و دست رهبر را بوسیدند، به شانه و عبایش دست کشیدند و آخر کار ازدحام زیادشد. جوری که محافظ‌ها مجبور شدند دور رهبر را بگیرند که در فشار ازدحام علما نرود وقتی می‌آیند برای دست‌بوسی.
http://farsi.khamenei.ir/ndata/news/10297/A/13890727_1510297.jpg
 
آقای محمدی گلپایگانی وقتی رهبر رفت و نشست (اولین بار بود که دیدم رهبر در این سال‌های اخیر روی زمین نشستند و نه روی صندلی همیشگی آن هم دو زانو و با تواضع) به آقای حقانی گفت: «خیلی خسته شده‌اند. اصلا حال ندارند.»
از جماعت علما، چند نفری اشک شوق می‌ریختند و البته بیشترشان خندان بودند و خوشحال. چند نفری هم البته کمی از ازدحام شاکی. در مجموع، مثل مردم بود رفتارشان.
 http://farsi.khamenei.ir/ndata/news/10297/A/13890727_2510297.jpg
آیت‌الله امینی به نمایندگی تبریک گفت ولادت امام رضا(ع) را خیرمقدم گفت آمدن رهبر را و چند نکته‌ای را در جمع مطرح کرد.
 
ساعت از 11 گذشته بود که صدای رهبر را شنیدم. تشکر کرد و گفت: «راضی به زحمت شما نبودیم... معذرت می‌خواهم که منتظر شدید. تاخیر اختیاری نبود. مردم اظهار محبت داشتند و ازدحام زیاد بود... مردم قم گرم و صمیمی و بابصیرت هستند. معلوم است مجاورت حوزه و آقایان علما، اثر گذاشته روی مردم.»
رهبر خیلی زود عذرخواهی کرد و چون مردم منتظر سخنرانی بودند، بلند شد.
http://farsi.khamenei.ir/ndata/news/10297/A/13890727_3410297.jpg
در مسیر رفتن به میدان آستانه؛ دو بار گفت به آقایان علما تعارف و اصرار نکنید در برنامه شرکت کنند. با این حال، اکثر علمای حاضر در مسجد بالاسر، پشت‌سر رهبر رفتند به میدان آستانه.

تقی نرسیده بود به میدان و جایگاه عکاس‌ها. حتما برای ورودشان مشکلی پیش آمده بود. رفتم از جایگاه بالا. تا چشم کار می‌کرد جمعیت بود و ما درست در مرز خانم‌ها و آقایان.
چهره مردها برافروخته بود از گرما و فشار و آفتاب. مردم فریاد می‌زدند: «صل علی محمد. نایب مهدی آمد» صدای نقاره و طبل‌های حرم بلندشد. انتظار مردم سرآمد؛ رهبر آمد.
 
با آمدن رهبر، صدای جیغی ممتد از طرف زنها و شعار «نایب مهدی آمد» از طرف مردها بلندشد. چیزی نمی‌شنیدم از زیادی صدا. تمام میدان یک‌پارچه مشت شده‌بود. همه دست‌هایشان را گره کرده‌بودند. این صحنه را تابه‌حال ندیده‌بودم. بیشتر مردم، جوان و حتی نوجوان بودند. مشت‌های گره‌کرده همان‌طور بالا ماند تا 5دقیقه و شعار قطع نشد از شور مردم.
http://farsi.khamenei.ir/ndata/news/10306/A/13890727_0510306.jpg
 
رهبر صحبتش را شروع کرد و از قم گفت و خاستگاهش و اینکه قم شهر انقلاب است و انقلاب از آنجا شروع شده؛ هم حرکتش، هم رهبری‌اش.
زن جوانی خودش را روی داربست‌ها کشید این طرف و انداخت کنار یکی از محافظ‌های خانم. محافظ خانم مدام تذکر می‌داد و زن جوان توجه نمی‌کرد. محافظ کم‌کم از رو رفت. زن جوان فقط حواسش به رهبر بود. معلوم بود وقت زیادی جنگیده تا بیاید این جلو و او را ببیند. وقتی محافظ دست از تذکردادن برداشت، زن جوان لب‌هایش لرزید. چادرش را کشید جلوی صورتش و بعد آرام شانه‌هایش لرزید.
رهبر هنوز داشت در مورد قم و مردمش صحبت می‌کرد: «این انقلاب خاستگاهش قم است، مذهبی‌ترین شهر کشور و رهبرش یک فقیه و فیلسوف بود و هیچ تعبیر مادی از انقلاب نمی‌شود کرد.»
http://farsi.khamenei.ir/ndata/news/10306/A/13890727_1710306.jpg
 
رهبر به خاطر نزدیکی به اذان، صحبت طولانی نکرد. وقتی صحبت‌شان تمام شد، صدای اذان از بلندگو بلند شد. ایشان هم پایین آمد. وقتی رسید به فرش‌هایی که پهن کرده‌بودند وسط صحن تا علما از روی آن رد بشوند، از کنار فرش رد شد و پا روی گل‌های قالی نگذاشت. خوب که دقت کردم، دیدم کفش به‌پا دارند.
 
رهبر همان مسیر را برگشت. از داخل حرم، از کنار ضریح و وقتی داشت از حرم حضرت معصومه(س) خارج می‌شد، پیرمردی که کلیدهای قشنگ، بزرگ و قدیمی دستش بود، بلند گفت: «برای سلامتی رهبر معظم انقلاب، آیت‌الله خامنه‌ای، صلوات.»

دفتر حفظ و نشر
آثار حضرت آیت الله العظمی خامنه ای 


دیدگاه های شما :
پنج شنبه 89/7/29 | 3:12 ص

قم خاستگاه انقلاب است. مذهبى‌ترین شهر کشور، پایگاه و خاستگاه بزرگترین انقلاب دوران معاصر شد. این معنایش چیست؟ این معنایش این است که همه‌ى دنیا بدانند این انقلاب، یک انقلاب دینى و مذهبى است؛ هیچ تفسیر به رأیى، هیچ تفسیر مادى‌اى از این انقلاب نمی‌شود کرد؛ خاستگاهش قم است؛ رهبرش یک فقیه، یک فیلسوف، یک عالم بزرگ، یک روحانى معنوى است. شناسنامه‌ى انقلاب، اینجور در همه‌ى دنیا شناخته شده است. این یک نکته است.


دنباله‌ى این نکته این است که دشمنان این انقلاب وقتى خواسته‌اند در طول این مدت به این انقلاب و این نظام صدمه‌اى وارد کنند، آماج حملات آنها چه بوده است؟ آماج حملات دشمنان، دو نقطه‌ى اساسى است: یکى دین، یکى مردم و وفادارى آنها.

می‌دانند که اگر این انقلاب، یک انقلاب دینى نبود، قدرت مقاومت نداشت؛ چون دین است که پیروان خود را از تسلیم شدن در مقابل ظلم منع میکند، به مقابله‌ى با ظالم تشویق میکند؛ عدالت و آزادى و معنویت و پیشرفت را به زندگى انسان‌ها پیشنهاد میکند. این، خصوصیت دین است. پس آن نظامى که بر مبناى دین باشد، معنى ندارد که تسلیم فشار و زور دشمنان و زورگویان و زیاده‌طلبان بشود.

اگر عنصر دین در این انقلاب نبود، ممکن بود مسئولین انقلاب و سرکردگان انقلاب با گرفتن یک امتیازى در مقابل دشمن کوتاه بیایند و راه را براى سلطه‌ى دوباره‌ى دشمن باز کنند؛ اما چون دین ستون فقرات این انقلاب است، چنین چیزى تاکنون پیش نیامده است و بعد از این هم پیش نخواهد آمد.

بیانات در اجتماع بزرگ مردم قم - بیست‌وهفتم مهر هشتاد‌و‌نه
وبلاگ نسیم حیات


دیدگاه های شما :
پنج شنبه 89/7/29 | 3:8 ص

سلام

صبح با همسرم و محمد مهدی به اتفاق آقای حسینی به سمت حرم رفتیم.

قلب هایمان آکنده از شوق وصال و شور دیدارش بود، متاعی برای عرضه به پیشگاهش نداریم اما بسان پیرزنی که با چند کلاف ریسمان به خریداری یوسف رفته بود، با متاع عشق و علاقه و اظهار دوستی به دیدارش شتافتیم.

شور و شوق جمعیت و حضور صد ها هزار عاشق دلباخته رنگ و بوی دیگری به قم داده بود.

پیر و جوان، خرد و کلان به شوق دیدارش سر از پا نشناخته و به خیابان ها آمده بودند تا مانند خاری در چشم دشمنان او و دشمنان اسلام فریاد بزنند: ابوالفضل علمدار، خامنه ای نگهدار؛ فریاد بزنند: ما اهل کوفه نیستیم، علی تنها بماند.

نمی دانم آیا ماهواره های جاسوسی که حتی می توانند پلاک ماشین های ما را از نزدیک بخوانند، چشم دیدن این شور و شوق ها را داشتند؟

نمی دانم آیا رسانه های خارجی که در صدد القای اختلاف میان علما و نظام و اختلاف میان مرجعیت و مقام معظم رهبری بوده اند،‌استقبال پر شور علما و اهل علم را از ایشان دیدند یا خود را به ندیدن زدند؟

پی نوشت:

?- دو تا کارت جایگاه ویژه به دستم رسید که به دو تا از دوستان هدیه کردم، اما از بس که شلوغ بود نتوانسته بودند داخل شوند.

?-  امروز قم حال و هوای دیگری داشت.

?- به دلیل شلوغی مراسم خیلی از مسؤولان که در شهر برای خود نام و نشانی دارند، نتوانسته بودند داخل جایگاه شوند.

?- ما در جایگاه ویژه(پیاده رو) به سخنان رهبر معظم انقلاب گوش جان سپردیم.
پایگاه اطلاع رسانی عطر گل یاس 


دیدگاه های شما :
پنج شنبه 89/7/29 | 3:6 ص

دوست شفیق تعریف می کرد که:

در جلسه مسئولین استانی اعضای جلسه پیشنهاد کردند یک قربانی بدهند که سفربی خطر بگذرد. شروع کردند از یک طرف هر کس مقداری پول گذاشت تا قربانی از جیب دوستان داده شود.

در همین اثنا آبدارچی وارد جلسه شد. بچه ها گیر دادند که حاجی تو چقدر میدی برای. پیرمرد با تعجب سوال کرد برای چی؟

-  قربانی برای آقا.

- من پول نمیدم!!!!

 

 جون میدهم

وبلاگ نا آرام 


دیدگاه های شما :
پنج شنبه 89/7/29 | 2:58 ص

بسم الله الرحمن الرحیم
اینک که خورشید انقلاب اسلامی در آستانه طلوع تاریخی خویش در مهد علم و دانش، آشیانه تشیع و فقاهت، قم مقدس می باشد؛ غزلی تقدیم به آن عزیز پیشکش دوستداران ولایت و رهبری:
در کوره ی زمانه به آتش نشسته ایم
در آتش محک چو سیاوش نشسته ایم
موجیم و آب را به تلاطم کشیده ایم
کی در کنار موج، مشوش نشسته ایم؟!
ما پا به جای پای تهمتن نهاده ایم
ما بی کمان به مسند آرش نشسته ایم
ما خیل قطره ایم که در هجم شعله ها
پیوسته بر شراره ی آتش نشسته ایم
روزی به "ماهپاره" ی ما بوسه میزند
"
خورشید" روشنی که به راهش نشسته ایم ...
"
شاعر: سید محمد مهدی شفیعی. حوزه ی علمیه ی اهواز
وب سایت مهر حوزه 

دیدگاه های شما :
<   <<   11   12   13   14   15   >>   >