شاید بی ربط بنظر برسد اما قصدم قیاس نیست از اینکه بگویم معمولا در روایات آمده که سعی کنید مجاور شهرهای زیارتی نشوید چه اینکه پس از مدتی تازگی و حلاوت زیارت بر شما کمرنگ می شود و نسبت به آن صاحب حرم بی معرفت می شوید . حالا حکایت ماست این مجاورتمان با حضرت ماه . دلمان لک زده برای اینکه روزی شهرمان را آذین ببندیم و مسیر ورود حضرتش را گلباران کنیم و از صبح علی الطلوع جلوی داربست های کنار خیابان صف بکشیم و همین طور بار گردنی کج کرده و چشمانی ریز کرده منتظر باشیم تا کاروان حضرت ماه برسد . شاید بیشترین اجحاف در حق ما بچه تهرانی ها می شود که همسایه ماه هستیم اما فقط و فقط سالی یکی دوبار باید در نماز جمعه به زیارتش بنشینیم ولی هیچ گاه نشده که طعم هجوم جمعیت و فشرده شدن آن را در مقابل ماشین آقا بچشیم . هیچ گاه نشده مثلا در میدان آزادی از سحر بنشینیم که رهبری نزدیک ظهر تشریف بیاورد و از جا بجهیم که صل علی محمد یار امام خوش آمد ، دسته گل محمدی به شهر ما خوش آمدی و الخ بارها آرزو کردیم که ای کاش برای یکبار هم که شده حضرت ماه سفر استانی به تهران بیایند و امیدواریم که روزی این واقعیت به حقیقت بپیوندد.
